رویا داشتن نسبتی با مادری دارد. آدم ها به نسبت عطوفتی که دارند رویاهایشان بزرگ میشود. باید در ما رویایی متولد شود ولی چگونه؟ باید عطوفت بزرگی وجود داشته باشد...اما عطوفت داشتن، عطوفت بزرگ داشتن یک امر بالفعل نیست. ما باید پله پله عطوفت داشتن را در خودمان پرورش بدهیم.. همانطور که رویا یک خواب خوش یکهویی در نیمه شب نیست، رویا محصول احوال نفس است. کسی برای بشریت رویا می‌بیند که جانش تپیده باشد برای همه‌ی بشر. همانطور که در رویاهای ما دلبستگی‌ها و اضطراب‌ها و التهاب‌ها و عشق‌ها و... در هم کلاف میشوند و یک تصویر می سازند.ما رویای بزرگی نخواهیم دید الا اینکه نفسمان در پیوند قرار بگیرد با وقایع بزرگی که ورای زمان و مکان هستند.یکی از جاهایی که انسان جوانه زدن این ماجرا را می‌بیند؛ یعنی کش آمدن نفس را تا یک امتداد جدیدی که قبل از آن نبوده، کجاست؟ #مادریانسان در تجربه‌ی مادری به وضوح می بیند که جانش کش آمده و آنقدر این اتحاد بین مادر و فرزند جدی و عمیق است که وقتی خدا می خواهد شدت هول روز قیامت را نشان بدهد، گسسته شدن این اتحاد نفسانی را دست می گیرد که همه حساب کار دستشان بیاید.