روضه یعنی باغ بهشت!  بهشتی که می‌تواند با دست‌های ما ساخته بشود! این حقیقت ساده، اولین انگیزه ما برای تشکیل یک روضه خانگی بود. ما همیشه منتظر رسیدن به یک بهشت رویایی و عجیب و غریب بودیم. اما انگار ناگهان فهمیدیم بهشت می‌تواند همین خانه‌های کوچک خودمان باشد. کافی است یک نیت و روح جدید برای آن فراهم کنیم. نفر اول روضه ما یک معلم بود که دنبال پاتوقی برای دانش آموزانش می‌گشت تا بعد از رفتن به دانشگاه همچنان بتوانند کنار هم بمانند و جواب سوالاتشان را پیدا کنند. تحقق این نیت بزرگ احتیاج به یک شارژ شگفت انگیز داشت. پس در بهشت کوچکمان به جوانترین امام متوسل شدیم و پرچم ما «روضه امام جوادﷺ» شد...